Κατά τή δεκαετία 1955-1965 διετέλεσα Γενικός Γραμματεύς τῆς «Παγκοσμίου Ἀδελφότητος Ὀρθοδόξων Νεολαιῶν SYNDESMOS». Τό ἔτος πού ἤμουνα διάκονος (1962-1963) ἐπισκέφθηκα τό Νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν Νόσων, στήν Ἁγία Βαρβάρα, ὅπου διακόνησα στή Θεία Λειτουργία.
Μετά τή θεία Λειτουργία, μέ ὡδήγησαν σέ ἕνα μικρό δωμάτιο, ὅπου ἔμενε ὁ μοναχός Νικηφόρος, πού ἦταν λεπρός, τυφλός καί κατάκοιτος. Δέν τόν γνώριζα οὔτε μέ γνώριζε. Ἦταν ἡ πρώτη καί μοναδική φορά πού συναντηθήκαμε.
Εὔκολα ἀνοίξαμε μιά πνευματική συζήτηση. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ὁ λεπρός καί τυφλός μοναχός συμμετεῖχε μέ πολύ ἐνδιαφέρον καί ζωηρότητα στή συζήτηση καί ὅτι ἐκεῖνος ἦταν πού μιλοῦσε πιό πολύ. Θυμᾶμαι πώς δέν τόν κούραζε καθόλου ἡ πνευματική συζήτηση.
Κατά τή διάρκεια τῆς συζητήσεως, ἰδιαίτερη ἔκπληξη μοῦ προκάλεσε ἡ ἑξῆς λεπτομέρεια (καί γι’ αὐτό ἄλλωστε τή θυμᾶμαι, ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια): Λόγῳ τῆς ἰδιότητός μου, ὡς Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Ἀδελφότητος SYNDESMOS, ὅπως προανέφερα, ἐπικοινωνοῦσα μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κυρό Ἀθηναγόρα, καθώς καί μέ ἄλλους πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καί ἀξιωματούχους τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό θέμα αὐτό δέν τό συζητήσαμε μέ τόν Νικηφόρο, ἴσως ὅμως ἐκεῖνος νά εἶχε πληροφορηθῆ τήν ἰδιότητά μου αὐτή. Αὐτό δέν τό γνωρίζω.
Σέ μιά στιγμή καί ἐντελῶς αὐθόρμητα, ὁ λεπρός Μοναχός διετύπωσε τήν ἑξῆς σκέψη:
— Μερικοί κληρικοί φαντάζονται πώς θά γίνουν πατριάρχες!
Τά λόγια αὐτά τοῦ μοναχοῦ μέ ἔκαναν νά ἀπορήσω. Καί τοῦτο γιατί ἦταν σάν νά διάβαζε μιά ἔμμονη σκέψη μου πού δέν θυμᾶμαι μέ ποιά ἀφορμή γλιστροῦσε σάν σκουλήκι μέσα μου ἐκεῖνο τόν καιρό…
Τό περιστατικό αὐτό μέ ἔκανε νά πιστεύσω πώς ὁ λεπρός Νικηφόρος, μέσα στό σκοτάδι τῆς μακρᾶς καί ὀδυνηρῆς δοκιμασίας του, εἶχε δεχθῆ ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα τό χάρισμα τῆς διορατικότητος.
Ζητῶ καί τώρα τίς προσευχές καί τίς πρεσβεῖες του!
17 Σεπτεμβρίου 2002
