Θαύματα

Ὀνομάζομαι Λέων Γεώργιος, εἶμαι 22 ἐτῶν καί εἶμαι τελειόφοιτος τῆς Ἀθωνιάδος Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Ἁγίου ῎Ορους. Θά ἤθελα νά σᾶς διηγηθῶ μέ φόβο Θεοῦ ἕνα θαυμαστό γεγονός, τό ὁποῖο μοῦ εἶχε συμβεῖ πρίν λίγο καιρό μέ τόν εὐλαβέστατο ὅσιο Νικηφόρο.
῞Ενα βράδυ, καθώς πήγαινα γιά τόν κανόνα μου, μέσα στήν ἐκκλησία τῆς Σχολῆς, τήν στιγμή πού προσκυνοῦσα, ἀντίκρυσα σ’ ἕνα στασίδι ἕναν Μοναχό, ὁ ὁποῖος προσευχόταν μέ ἕνα πολύ μεγάλο κομβοσχοίνι. Ἀφοῦ ἔκανα τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, πῆγα κοντά του καί, βάζοντας μετάνοια, τοῦ εἶπα: «Εὐλογεῖτε, Πάτερ». Ἐκεῖνος μοῦ ἀπάντησε: «Ὁ Κύριος, παιδί μου». Τήν στιγμή ἐκείνη ἀνασηκώθηκε καί μ’ ἕνα γαλήνιο χαμόγελο μέ κοίταξε μέσα στά μάτια. Δέν μπορῶ νά ἐκφράσω τό τί παράξενα αἰσθήματα ἔνοιωθα μέσα μου. Ἄρχισα νά κάνω κάποιες ἐρωτήσεις στόν Γέροντα. Τόν ρώτησα: «Γέροντα, πῶς ὀνομάζεσθε;». Ἐκεῖνος μοῦ ἀπάντησε: «Ὀνομάζομαι Νικηφόρος, παιδί μου, καί εἶμαι στούς Ἁγίους Ἀναργύρους».
Ἔπειτα ἄρχισε νά μοῦ δίνη ἀπαντήσεις σέ κάποια πράγματα πού μέ ἀπασχολοῦσαν. ῎Ηξερε ἀκόμη καί τούς λογισμούς μου. Ἔμεινα ἔκπληκτος ἀπό αὐτά τά ὁποῖα μοῦ ἔλεγε. Ἀκόμη μέ συμβούλεψε νά λέω πάντα τήν εὐχή «Κύριε ᾽Ιησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό», νά κάνω ὑπακοή στόν πνευματικό μου, νά ἀσκηθῶ στήν ταπείνωση καί στήν ὑπομονή.
Ἔπειτα τόν ρώτησα ἄν ἔχη εὐλογία νά πάω κάποια στιγμή νά τόν συναντήσω καί μοῦ εἶπε: «Ναί, παιδί μου, νά ἔρθης. Θά σε περιμένω μέ μεγάλη χαρά, νά μέ χαιρετήσης. Νά ξέρης πώς θά προσεύχωμαι πάντα γιά σένα».
Ἀφοῦ μέ εὐλόγησε στό κεφάλι, μοῦ εὐχήθηκε: «Ἡ Παναγία νά εἶναι μαζί σου. Καί μήν φοβᾶσαι, παιδί μου. Τούς πειρασμούς νά τούς ἀντιμετωπίζης μέ πίστη καί ὑπομονή καί ἐγώ θά εἶμαι δίπλα σου». Ἔβαλα μετάνοια, τόν εὐχαρίστησα μέ δάκρυα στά μάτια καί, ἀφοῦ μέ ἀγκάλιασε, μοῦ εἶπε: «Μήν κλαῖς, διότι θά εἶμαι πάντα δίπλα σου». Ἀποχώρησα ἀπό τήν ἐκκλησία πιστεύοντας πώς εἶναι κάποιος γνωστός τοῦ σχολάρχη μας. Μετά ἀπό μισή ὥρα, κάτι μέ τραβοῦσε νά μπῶ ξανά μέσα στήν ἐκκλησία. Μόλις μπῆκα, τό μόνο πού ὑπῆρχε ἦταν μιά πολύ ἔντονη εὐωδία. Δέν εἶπα σέ κανέναν τίποτε.
Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, κάποιος μοναχός μοῦ ἔκανε δῶρο ἕνα βιβλίο. Μόλις ἀντίκρυσα τήν φωτογραφία καί τό ὄνομα στό ἐξώφυλλο, ξέσπασα σε λυγμούς, διότι ὁ εἰκονιζόμενος ἦταν ὁ ὅσιος Νικηφόρος.
Εὐχαριστῶ τόν Θεό, πού μέ ἀξίωσε νά ἀντικρύσω αὐτόν τόν Ἅγιο. Ἀπό τότε τόν ἀγαπῶ καί τόν εὐλαβοῦμαι πάρα πολύ. Πολλές φορές νοιώθω ζωντανή τήν παρουσία του κοντά μου.

Γεώργιος Λέων
Ἱεροσπουδαστής

Ὀνομάζομαι ᾽Ιωάννης Μιχαήλ καί θέλω νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη καί τόν θαυμασμό μου γιά ἕνα ὁλοζώντανο θαῦμα τοῦ ἁγίου Νικηφόρου, πού μοῦ συνέβη.
Ἦταν Δευτέρα 7 ᾽Ιουλίου 2008, μνήμη τῆς ἁγίας Κυριακῆς καί συμμετεῖχα στήν Θεία Λειτουργία πρός τιμήν της. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικηφόρου μέ τό λείψανό του. Συνέβη νά ἔχω μιά κρεατοελιά στήν δεξιά μου μασχάλη, πού, ἀπό κάποιον ἐρεθισμό, εἶχε διογκωθῆ καί μέ πονοῦσε. Εἶχα κατά νοῦ νά ἐπισκεφθῶ κάποιον δερματολόγο, γιατί εἶχα ἀκούσει ὅτι δέν πρέπει νά πειράζουμε τίς κρεατοελιές, καί τότε πέρασε μιά σκέψη ἀπό τό μυαλό μου: νά παρακαλέσω τόν ἅγιο Νικηφόρο καί νά ἀκουμπήσω ἐπάνω στήν ἐλιά ἕνα εἰκονάκι του, πού μοῦ εἶχαν δώσει ἐκεῖνο τό πρωΐ, μαζί μέ τό βιβλίο γιά τόν βίο του.
Ἐπανέλαβα τήν ἴδια κίνηση μέ πίστι δύο φορές ἀκόμα. Τήν τρίτη ἡμέρα ἡ ἐλιά ἄρχισε νά συρρικνώνεται καί, μετά ἀπό πέντε ἡμέρες, ἐξαφανίσθηκε ἀπό τήν μασχάλη μου τελείως.
Δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικηφόρου.

᾽Ιωάννης Μιχαήλ
Ἐλευσίνα

Λέγομαι Ε.Ν. καί νοιώθω τήν ὑποχρέωση νά γράψω λίγα λόγια γιά τόν ἅγιο Νικηφόρο τόν Λεπρό, περιγράφοντας ἔτσι τά θαύματα, πού ἔκανε σ’ ἐμένα.
Ἔμαθα γιά τόν ἅγιο Νικηφόρο ἀπό μιά καρδιακή μου φίλη, ὅταν περνοῦσα μιά δύσκολη περίοδο τῆς ζωῆς μου μέ πολύ ἄγχος καί πίεση. ῎Ημουν φοιτήτρια στό πτυχίο κι ἐκεῖνο τό διάστημα ἔγραφα τήν πτυχιακή μου ἐργασία (διπλωματική). Τό θέμα, πού μοῦ εἶχε ἀναθέσει ὁ καθηγητής μου, ἦταν ἰδιαίτερα δύσκολο γιά μένα. ῞Οταν διάβασα τό βιβλίο συγκινήθηκα ἰδιαίτερα καί, πράγματι, ἐπικαλέσθηκα ἀρκετές φορές τόν ἅγιο Νικηφόρο νά μέ βοηθήση.
Ὁ καιρός περνοῦσε καί ἡ πτυχιακή μου δέν εἶχε τελειωμό. Χρειαζόμουν κι ἄλλο χρόνο γιά νά τελειώσω καί ντρεπόμουν πολύ τόν καθηγητή μου, στόν ὁποῖο ἔνοιωθα ὅτι εἶχα ἐκτεθῆ, γιατί τοῦ εἶχα ζητήσει ἐπανειλημμένα κι ἄλλο χρόνο, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἔχω πλέον τό θάρρος νά ζητήσω καί ἄλλη παράταση.
Παρεκάλεσα τόν ἅγιο Νικηφόρο νά μέ βοηθήση. Μάλιστα, κάποια στιγμή πού ἔκλαιγα γοερά καί τοῦ ζητοῦσα νά μέ βοηθήση, καθώς κρατοῦσα τό βιβλίο μου στά χέρια μου καί κοίταζα τήν εἰκόνα του, μοῦ φάνηκε ὅτι ζωντάνευε ἡ ἐνδυμασία τοῦ Ἁγίου.
Τήν ἑπομένη ἡμέρα τό πρωΐ μοῦ τηλεφώνησε ὁ καθηγητής, γιά νά μοῦ πῆ ὅτι, γιά κάποιον λόγο, μποροῦσα νά πάρω ἄλλες τέσσερεις ἡμέρες παράταση καί νά μήν βιάζωμαι. Ἡ χαρά μου ἦταν ἀπερίγραπτη. ῞Οσο περνοῦσε ὁ καιρός, ὅμως, εἶχα διάφορους λογισμούς, ὅτι δηλαδή μπορεῖ καί νά μήν ἦταν ἀπό τόν Ἅγιο καί ἁπλῶς νά ἔτυχε…
Σέ ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἡ φίλη μου, πού μοῦ εἶχε δανείσει τό βιβλίο, μοῦ ἔλεγε νά γράψω λίγα λόγια γιά τήν μεσολάβηση τοῦ Ἁγίου, ἀλλά ἐγώ τό ἀπέφευγα καί δέν τό θεωροῦσα ἀπαραίτητο. Σκεπτόμουν, μάλιστα, πώς ἄν ἦταν ἁπλῶς θέμα τύχης, θά παραπλανοῦσα τόν κόσμο, ἄν ἔγραφα τό ὁ,τιδήποτε.
Πέρασαν μῆνες μέχρι πού, μιά μέρα (ἐνῶ ἀντιμετώπιζα κάποια σοβαρά προβλήματα), ἡ ἴδια φίλη μέ παρώτρυνε καί πάλι νά ἐπικαλεσθῶ τόν ἅγιο Νικηφόρο καί, συνάμα, νά γράψω λίγα λόγια γιά τήν βοήθεια, πού μοῦ εἶχε προσφέρει τότε μέ τήν πτυχιακή. Κι ἐνῶ ἔλεγα ὅτι θά γράψω, μοῦ μπῆκαν διάφοροι λογισμοί καί σχεδόν ἀμφέβαλα γιά τήν ἁγιότητά του…
Τήν ἴδια μέρα, ὅταν ἐπέστρεψα στό σπίτι, μέ ἔπιασε ἕνας φοβερός πόνος, πού δέν εἶχα ξανανοιώσει. Νόμιζα ὅτι εἶχα κάτι σοβαρό καί φοβήθηκα πολύ…
Θυμήθηκα τήν φίλη μου, πού μοῦ εἶχε πεῖ νά ἐπικαλοῦμαι τόν ἅγιο Νικηφόρο κι ἀμέσως ἦρθαν στό μυαλό μου οἱ σκέψεις, πού εἶχα κάνει λίγο πρίν γιά τόν Ἅγιο. Ντράπηκα καί μετάνοιωσα τόσο, πού ἀμφέβαλα ἔστω καί γιά λίγο γιά τήν ἁγιωσύνη του. Ἔνοιωσα ἀμέσως τήν ἀνάγκη νά τοῦ ζητήσω συγγνώμη. Τόν παρεκάλεσα νά μεσιτεύση νά γίνω καλά καί ὑποσχέθηκα στόν ἑαυτό μου πώς, μόλις νοιώσω καλύτερα, θά γράψω γι’ αὐτόν.
Πρίν προλάβω νά τελειώσω τά λόγια μου ὁ πόνος ὑποχώρησε! Μπορῶ νά πῶ μέ σιγουριά πώς ὁ πόνος διήρκησε τόσο, ὅσο χρειάστηκε νά καταλάβω καί νά μετανοήσω γιά τούς λογισμούς μου.

Ε.Ν. 9/5/08

Καλημέρα σας.
Πριν ένα περίπου χρόνο (2022), πήρα το βιβλίο του Αγίου Νικηφόρου και το διάβαζα. Διάβασα εκεί που έλεγε ότι κάποιοι θεραπεύτηκαν βάζοντας το βιβλίο πάνω στο σημείο που υπέφεραν κι επικαλούμενοι τον Αγιο. Εγώ εκείνη την περίοδο είχα ενα επίμονο και δυνατό πόνο αριστερά στην κοιλιά για πολύ καιρό και φοβόμουν να πάω να το δω στο γιατρό. Εβαλα το βιβλίο πάνω στο σημείο που με ενοχλούσε και επικαλέστηκα τον Αγιο Νικηφόρο με πόνο και συντριβή. Και ο πόνος σταμάτησε και μέχρι σήμερα δεν με εχει ξαναενοχλήσει. Ευχαριστώ πολύ τον Αγιο Νικηφόρο!
Ν. Λ.

Ὁ κύριος Φανούρης ἀπό τό Περιστέρι ἤθελε νά πάη στό Ἅγιον ῎Ορος, ἀλλά ἡ ὑπηρεσία του (ἐργάζεται στόν Δῆμο) δέν τοῦ ἔδινε ἄδεια. Ἐπειδή εἶχε πρόσφατα διαβάσει τόν βίο τοῦ ὁσίου Νικηφόρου, τόν παρακαλοῦσε μιά ὁλόκληρη ἡμέρα νά τόν βοηθήση γι’ αὐτό. Τό βράδυ βλέπει στόν ὕπνο του τόν ῞Οσιο, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι στήν εἰκόνα του, νά τοῦ λέει: «Μή στενοχωριέσαι, παιδί μου, κι ἐγώ θά σέ βοηθήσω».
Τήν ἄλλη ἡμέρα πῆγε στήν ἐργασία του καί τοῦ ἀνακοίνωσαν ὅτι τοῦ δίνουν 10 ἡμέρες ἄδεια, ἐνῶ τοῦ εἶχαν ἀποκλείσει τελείως κάτι τέτοιο. Ὀ κύριος Φανούρης πῆγε μία ἑβδομάδα στό Ἅγιον Ὄρος καί, ὅταν γύρισε, τηλεφώνησε στόν πατέρα Σίμωνα καί, κλαίγοντας, εἶπε τό τί τοῦ εἶχε κάνει ὁ ὅσιος Νικηφόρος, σ’ αὐτόν τόν ἁμαρτωλό καί ἀνάξιο.

8 Φεβρουαρίου 2005

Ἡ κυρία Πελαγία Κλινάκη, ἀπό τό Ἡράκλειο Κρήτης, μένει μέ τήν κατάκοιτη μητέρα της καί τόν ἄρρωστο ἀδελφό της. ῾Η ἴδια εἶναι 60 ἐτῶν. «Ἀγόρασα», λέει, «τό βιβλίο τοῦ ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ καί ὅταν τό διάβαζα αἰσθάνθηκα μιά εὐωδία νά ἁπλώνεται στόν χῶρο. Γύρω στίς 11 ἡ ὥρα τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας, πήγαινα στό δωμάτιο τοῦ ἀδελφοῦ μου καί αἰσθάνθηκα τήν εὐωδία πάλι στόν διάδρομο τοῦ σπιτιοῦ.
Τρεῖς φορές αἰσθάνθηκα τήν λεπτή αὐτή εὐωδία καί εὐχαρίστησα τόν Ἅγιο, γιατί μέ συγκίνησε ἡ παρουσία του. Σκέφτηκα ὅτι τό ἔκανε αὐτό ὁ Ἅγιος, γιά νά μέ παρηγορήση καί νά μέ στηρίξη, πού ἔχω δύο ἀνθρώπους ἀρρώστους στό σπίτι. Ἦταν κι αὐτός ἄρρωστος καί ξέρει ἀπό αὐτά».

19 Σεπτεμβρίου 2005

Σεβαστέ πατέρα Σίμωνα,
Διάβασα καί ξαναδιάβασα τό βιβλίο, πού σᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός νά γράψετε, γιά τήν ζωή τοῦ ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ. Συγκινήθηκα ἀπό τήν ταπεινή καί ἁγνή μορφή του, ἀπό τήν ὑπομονή καί τήν ἀγόγγυστη στάση του στίς θλίψεις πού πέρασε λόγῳ τῆς ἀνίατης, γιά τά χρόνια ἐκεῖνα, ἀσθενείας του, ἀπό τήν ἀγάπη του στόν Κύριο καί τό ὁλόψυχο δόσιμό του στήν προσευχή.
Ἔτσι παρακινήθηκα ν’ ἀπευθυνθῶ σ’ αὐτόν καί νά ζητήσω τήν μεσιτεία του γιά ἕνα σοβαρό ἐπαγγελματικό θέμα πού ἀντιμετώπιζα ἐκείνη τήν ἐποχή καί, συγκεκριμένα, μιά ἄνευ προηγουμένου ἀρνητική στάση ἀπέναντί μου τοῦ Διευθυντῆ τῆς ὑπηρεσίας μου, μέ ὕβρεις, διαβολές, πλήρη ἀπαξίωση τοῦ προσώπου καί τῆς ἐργασίας μου, τήν ὁποία ὁμολογῶ ὅτι ἔκανα μέ κάθε εὐσυνειδησία, προθυμία καί ἀποτελεσματικότητα.
Συνέχιζα νά ἐπικαλοῦμαι τίς μεσιτεῖες μόνο τοῦ ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ, πιστεύοντας ὅτι, ἄν γινόταν αὐτό τό θαῦμα καί ἄλλαζε ἡ στάση τοῦ Διευθυντῆ ἀπέναντί μου, αὐτό θά ἦταν χάρη στίς δικές του πρεσβεῖες, ἀφοῦ δέν ἐπικαλέστηκα κανενός ἄλλου Ἁγίου τήν μεσιτεία, ὥστε νά μπορῶ νά βεβαιώσω, μέ μιά ἐπιστολή ὁμολογίας, περί τῆς παρρησίας πού ἔχει ὁ ῞Οσιος στόν Θεό.
Γυρνώντας στό γραφεῖο μου μετά ἀπό ὀλιγοήμερες διακοπές –λίγους μῆνες ἀργότερα– πληροφορήθηκα, ὅτι ὁ Διευθυντής μοῦ εἶχε ἀναθέσει μιά ὑπεύθυνη θέση καί ἕνα ἀντικείμενο ἐργασίας, πού προϋπέθετε τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀναθέτοντος στό πρόσωπο καί στίς ἱκανότητες τοῦ ὑφισταμένου του. Ἀκολούθησε ἀμέσως τηλεφώνημα ἀπό τόν Διευθυντή σέ σοβαρό καί συγχρόνως φιλικό τόνο, μιά δημόσια ἀναγνώριση ἐνώπιον τῶν συναδέλφων γιά τήν μεθοδικότητα τῆς ἐργασίας μου καί τό προσωπικό του ἐνδιαφέρον νά βελτιώση τά μέσα πού ἔχω στήν διάθεσή μου γιά τήν νέα μου ἐργασία.
Ὄλοι, ὅσοι γνώριζαν τήν προηγούμενη συμπεριφορά του ἀπέναντί μου, ἔμειναν ἔκπληκτοι ἀπό τήν θαυμαστή πράγματι αὐτή ἀλλαγή κι ἐγώ δοξάζω τόν Θεό γιά τόν Ἅγιό Του, ὅσιο Νικηφόρο τόν Λεπρό, τόν ὁποῖο συστήνω μέ πίστη καί μέ θέρμη σέ ἄλλους καί ἐπικαλοῦμαι ὅλο καί συχνότερα.
Μέ εὐγνωμοσύνη, πρός δόξαν Θεοῦ, Π.Δ.

4 Ἰανουαρίου 2006

Ἕνας εὐλαβής χριστιανός, νέος στήν ἡλικία – πού γιά προσωπικούς λόγους θέλησε νά διατηρήση τήν ἀνωνυμία του– πῆγε κάποιαν ἡμέρα στόν πατέρα Εὐμένιο καί τοῦ εἶπε: «Πάτερ, ἄκουσα ὅτι ἔχετε ἅγια λείψανα τοῦ πνευματικοῦ σας, τοῦ πατρός Νικηφόρου. Θά ἤθελα νά μοῦ δώσετε κι ἐμένα, γιά εὐλογία, νά προστατεύουν τήν οἰκογένειά μου».
Ὁ πατήρ Εὐμένιος τοῦ ἔδωσε ἕνα τεμάχιο. Ἐκεῖνος τό πῆρε, τό τύλιξε μέ εὐλάβεια καί τό ἔβαλε στό τσεπάκι τοῦ ὑποκαμίσου του –ἦταν καλοκαίρι– καί μετά ἔφυγε μέ τήν μηχανή του γιά τό σπίτι του.
Καθ᾿ ὁδόν, καί ἐνῶ ἔτρεχε μέ ἀρκετά μεγάλη ταχύτητα, τοῦ ἐρχόταν μία ἄρρητη εὐωδία συνέχεια. Καί, παρ᾿ ὅλο πού ἔπρεπε, φυσιολογικά, ἀπ᾿ ὅ,τι ἔλεγε ὁ ἴδιος, «τήν εὐωδία αὐτή νά τήν παίρνη ὁ ἀέρας λόγῳ τῆς ταχύτητος», ὡστόσο ἡ εὐωδία τόν πλημμύριζε ὁλόκληρον.
Τό σημαντικώτερο ὅμως εἶναι τό ἑξῆς: ῞Οταν αὐτός πῆγε στό σπίτι του, λέει στήν γυναίκα του: «Ἔλα, γρήγορα, νά ἀσπασθῆς ἕνα ἅγιο λείψανο πού ἔφερα». Ἡ γυναίκα του, ὅταν πῆγε νά τό προσκυνήση, πετάχθηκε τρομαγμένη πρός τά πίσω καί φώναξε, «Μ᾿ ἔκαψε, μ᾿ ἔκαψε!». Ἀργότερα ἡ ἴδια διαβεβαίωνε: «῞Οταν πλησίασα τά χείλη μου νά ἀσπασθῶ τό ἅγιο λείψανο, αἰσθάνθηκα μιά ἔντονη θερμότητα, κάτι σάν κάψιμο, γι᾿ αὐτό φοβήθηκα καί πετάχθηκα πρός τά πίσω».
Ἔκτοτε ἡ γυναίκα αὐτή ἔγινε πιό πιστή, γιατί μέχρι τότε ἦταν, λίγο ὥς πολύ, ἀδιάφορη στά πνευματικά. Μετά τοποθέτησαν τό ἅγιο λείψανο στό προσκυνηταράκι τους καί τοῦ ἀνάβουν καντηλάκι κάθε μέρα.

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα και εγώ να καταθέσω την εμπειρία μου από τη θαυμαστή επέμβαση του αγίου Νικηφόρου του λεπρού στη ζωή μου. Το καλοκαίρι του 2021 ξεκίνησα μία φαρμακευτική αγωγή η οποία μετά από λίγο καιρό μου δημιούργησε πρόβλημα στο έντερο, με αποτέλεσμα να έχω συνεχώς ενοχλήσεις. Οι ενοχλήσεις ήταν σχεδόν καθημερινές και με ανησυχούσαν πολύ. Είχα ακούσει για τον άγιο Νικηφόρο τον λεπρό, αλλά δεν ήξερα τίποτα για τη ζωή του, μέχρι που μια μέρα αποφάσισα να αγοράσω το βιβλίο του και να το διαβάσω. Η ζωή του και τα θαύματά του με συγκίνησαν πολύ και άρχισα και εγώ να τον παρακαλώ για τις ενοχλήσεις που είχα. Στις 4 Ιανουαρίου 2022, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η μνήμη του, πήγα στη Θεία Λειτουργία και για άλλη μια φορά τον παρακάλεσα να πάρει μακριά τις ενοχλήσεις που είχα στο έντερο. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας και καθώς έβγαινα από τον ναό, η ενόχληση στο έντερο σταμάτησε εντελώς, ενώ όλον αυτόν τον καιρό ήταν ήπια, αλλά συνεχόμενη. Από τότε νιώθω τον άγιο προστάτη μου, τον επικαλούμαι κάθε πρωί πριν φύγω για τη δουλειά μου. Τον αγαπώ πολύ και πιστεύω πως είναι δίπλα μου κάθε μέρα. Την ευχή του να έχουμε όλοι μας! Α.Δ. (παρακαλώ να διατηρηθούν μόνο τα αρχικά του ονόματος)

Θά σᾶς διηγηθῶ κάτι πού συνέβη στήν οἰκογένειά μου. Τό καλοκαίρι πού μᾶς πέρασε, συνέβη ἕνα πολύ σοβαρό ἀτύχημα στόν γυιό μου Ἀναστάσιο. Καθώς ἔκανε βουτιά στήν θάλασσα χτύπησε μέ τό κεφάλι στόν βυθό, ἔσπασε τόν αὐχένα του καί ἔμεινε τελείως παράλυτος. Τόν μεταφέραμε στό νοσοκομεῖο καί ἡ ἐπέμβαση, πού τοῦ ἔκαναν οἱ γιατροί, ἀπέτυχε. Τά δυσάρεστα νέα κυκλοφόρησαν ἀμέσως σέ συγγενεῖς, φίλους καί πελάτες μου.
Πήγαινα καθημερινῶς στό νοσοκομεῖο. Κάποια μέρα μοῦ τηλεφώνησε ἡ κυρία Μαρία, πελάτισσά μου, καί μοῦ εἶπε: «Θέλω νά ἐπισκεφθῶ τόν Ἀναστάσιο καί νά τοῦ φέρω καί τά ἅγια λείψανα τοῦ ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ». Μέ χαρά περίμενα πότε θά ἔρθη ἡ ὥρα νά μᾶς ἐπισκεφθῆ, γιατί τήν ἔχω σέ πολύ μεγάλη ἐκτίμηση.
Ὅταν μπήκαμε στό δωμάτιο τοῦ Ἀναστασίου, ἡ κυρία Μαρία τόν καλησπέρισε καί συζήτησαν γιά τό ἀτύχημά του. Μετά ἀπό λίγα λεπτά τοῦ εἶπα ὅτι ἡ κυρία Μαρία εἶχε φέρει τά ἅγια λείψανα γιά νά προσκυνήση καί νά παρακαλέση τόν ὅσιο Νικηφόρο νά τόν κάνει γρήγορα καλά.
Ὅταν τά πλησιάσαμε στό κεφάλι τοῦ γυιοῦ μου γιά νά τά φιλήση, αἰσθάνθηκε μιά πολύ ὄμορφη εὐωδία. Ἡ κουνιάδα μου, πού καθόταν δίπλα μου, στήν γωνία τοῦ δωματίου, μέ κοίταξε σαστισμένη στά μάτια καί μοῦ εἶπε: «Μύρισες τίποτε;». Τῆς ἀπάντησα, ὄχι, κι ἐκείνη μέ κοίταξε μέ ἀπέραντη ἔκπληξη.
Ὅταν τελείωσε τό προσκύνημά του ὁ Ἀναστάσιος, προσκυνήσαμε κι ἐμεῖς μέ τήν σειρά μας. Ἡ κυρία Μαρία μοῦ εἶπε ὅτι θά μᾶς ἄφηνε τό ἅγιο λείψανο τρεῖς μέρες. Τό βάλαμε στό προσκέφαλο τοῦ Τάσου καί φύγαμε ἀπό τό δωμάτιό του, γιατί ἦταν ἐξαντλημένος καί ἤθελε νά κοιμηθῆ. Ἐγώ μπαινόβγαινα στό δωμάτιο γιά νά βλέπω τί κάνει.
Κάποια στιγμή ὁ γυιός μου ἀνοίγει τά μάτια του καί μέ ρωτάει: «Μπαμπᾶ, ποιός εἶναι αὐτός ὁ παππούλης, πού μοῦ τρίβει τά πόδια;». Ἀπορημένος τοῦ λέω: «Κανένας δέν εἶναι. Κοιμήσου». Καί μοῦ ξαναλέει: «Νά ἐκεῖ εἶναι, δέν τόν βλέπεις;» καί δείχνει τά πόδια του. Καί μετά λέει: «Ἄχ, ἔφυγε ὁ παππούλης». Ἐγώ, στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων, ἀνατρίχιασα. Αὐτό συνέβη τό καλοκαίρι τοῦ 2009, στίς ἀρχές Ἰουλίου.
Τό γεγονός αὐτό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ ἀδελφή μου, ἡ ὁποία κάθε φορά πού διάβαζε τήν Παράκληση τοῦ ἁγίου Νικηφόρου, γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ Τάσου μας, αἰσθανόταν ἄρρητη εὐωδία νά βγαίνη ἀπό τά λείψανά του.
Ὁ Τασούλης μας ἔγινε καλά μέ τήν βοήθεια τοῦ ἁγίου Νικηφόρου καί βρίσκεται τώρα στήν Γερμανία γιά φυσικοθεραπεῖες. Πάντα θά εὐχαριστῶ καί θά δοξολογῶ μέσα ἀπό τήν καρδιά μου τόν ἅγιο Νικηφόρο γιά τό μεγάλο καλό, πού ἔκανε στό παιδί μου.

Ἀρχιμήδης Θεοδωρίδης

Πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχα βιώσει ἕνα μεγάλο θαῦμα ἀπό τόν ὅσιο Νικηφόρο τόν Λεπρό, στό ἀεροδρόμιο τῆς Ρώμης στήν Ἰταλία. Ἀλλά δέν ἔμεινε ἐκεῖ. Σέ πρόσφατο ταξίδι μου στήν Κωνσταντινούπολη γιά μιά προσκυνηματική ἐκδρομή, ἔζησα ἕνα δεύτερο μεγάλο θαῦμα ἀπό τόν Ἅγιο.
Ἐνῶ ξεκινούσαμε γιά τήν ἐπιστροφή μας στήν Ἑλλάδα, στήν εἴσοδο τοῦ ξενοδοχείου, ὅπου διέμενα, εἶδα ὅτι ἔλειπε τό διαβατήριό μου. Ἀφοῦ ἔψαξα ὅλα μου τά πράγματα, διεπίστωσα ὅτι τό εἶχα χάσει. Σέ τρεῖς ὧρες πετούσαμε καί ἐγώ δέν εἶχα διαβατήριο.
Κατάλαβα ὅτι θά εἴχαμε πρόβλημα καί ὅτι στήν Κωνσταντινούπολη θά ἔπρεπε νά καθίσω περισσότερες ἡμέρες καί θά ἔχανα καί τό εἰσιτήριό μου. Τότε μέ τούς συμπροσκυνητάς μου ἀρχίσαμε νά ψάχνουμε, πῶς θά φεύγαμε σέ τρεῖς ὧρες χωρίς νά χάσουμε τήν πτήση.
Συγχρόνως ὅμως, ὅλοι προσευχόμαστε στόν ὅσιο Νικηφόρο νά μᾶς βοηθήση. Κι ἔτσι ἔγινε. Ἐνῶ στήν Κωνσταντινούπολη ἐκείνη τήν περίοδο εἶχαν Ραμαζάνι καί ὅλα ἦταν κλειστά, ἐμεῖς μέ τήν βοήθεια τοῦ Ὁσίου μπορέσαμε καί βρήκαμε φωτογράφο ἀνοικτό καί βγάλαμε φωτογραφίες, πού ξέραμε ὅτι ἤθελε τό Προξενεῖο γιά νά μᾶς ἐκδώσουν βεβαίωση ἀπωλείας τοῦ διαβατηρίου.
Τό Προξενεῖο ἦταν καί αὐτό κλειστό, λόγῳ τῆς ἀργίας. Μετά ἀπό πολλές προσπάθειες, βρέθηκε ὁ ὑπεύθυνος γραμματεύς καί μᾶς ἐξυπηρέτησε πολύ πρόθυμα καί γρήγορα. Ἀκόμη καί ὁ ταξιτζῆς, πού μᾶς ἐξυπηρετοῦσε, τό ἔκανε μέ αὐτοθυσία: ἔτρεχε πολύ γρήγορα, ἔκανε ἀναστροφές, ἔμπαινε σέ μονόδρομους.
Στά μισά τοῦ δρόμου πρός τό ἀεροδρόμιο, διαπιστώσαμε ὅτι, ἀπό τήν βιασύνη καί τό ἄγχος, εἴχαμε ξεχάσει μιά τσάντα στό Προξενεῖο. Γυρίσαμε πάλι πίσω γιά νά τήν πάρουμε. Καί, παρ’ ὅλα αὐτά πού ἔγιναν, καταφέραμε νά εἴμαστε στό ἀεροδρόμιο σχεδόν στήν ὥρα μας.
Μέ τήν βεβαίωση πού μοῦ εἶχε δώσει τό Προξενεῖο δέν ἦταν σίγουρο ὅτι θά μέ ἄφηναν νά ταξιδέψω, γιατί λειτουργοῦν διαφορετικά ἐκεῖ. Καί αὐτό τό λέω, γιατί ἀπό τό Προξενεῖο μᾶς προειδοποίησαν ὅτι χρειαζόταν καί βεβαίωση ἀπωλείας ἀπό τήν Ἀστυνομία, πρᾶγμα πολύ δύσκολο καί ἀνέφικτο γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ὅμως τό θαῦμα ἔγινε καί μέ ἄφησαν νά περάσω ἀπό τόν ἔλεγχο χωρίς καμμιά δυσκολία. Ὅλα πῆγαν πολύ καλά μέ τήν βοήθεια καί τήν χάρη τοῦ ὁσίου Νικηφόρου καί τόν εὐχαριστῶ πολύ, γιά δεύτερη φορά, ἀπό βάθους καρδίας.

Κόκκαλης Ἀστέριος
Θεολόγος, Ἐλατοχώρι Πιερίας.

Ἡ μητέρα μου, μιά ἡμέρα, καθώς ἦταν μέσα στό σπίτι της, ἔνοιωσε μιά ἰσχυρή εὐωδία νά πλημμυρίζη τόν χῶρο. Ἀρχικά, τῆς φάνηκε σάν κάποιος νά θυμιάζη τό σπίτι της μ’ ἕνα ὑπέροχο θυμίαμα.
Τότε ἄρχισε νά ψάχνη τούς χώρους τοῦ σπιτιοῦ της, νά δῆ ἀπό ποῦ ἐρχόταν αὐτή ἡ θεσπέσια εὐωδία. Στήν συνέχεια, ἄνοιγε τίς πόρτες καί τά παράθυρα, γιά νά διαπιστώση ἄν ἡ εὐωδία αὐτή ἐρχόταν ἀπ’ ἔξω ἀπό τό σπίτι. Δέν βρῆκε ὅμως τίποτε. Κάποια στιγμή, κατευθύνθηκε σ’ ἕνα συγκεκριμένο σημεῖο τοῦ σπιτιοῦ, ὅπου εἶχε τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Νικηφόρου καί, τότε, ἔνοιωσε πολύ ἔντονα τήν εὐωδία νά τήν πλημμυρίζη.
Αὐτό τό ἔνοιωσε τρεῖς φορές. Τότε ἄρχισε νά κάνη τόν σταυρό της καί νά ἀσπάζεται τόν Ἅγιο καί νά τόν εὐχαριστῆ πού τήν ἐπισκέφθηκε ἐκείνη τήν ἡμέρα, γιά νά τήν παρηγορήση καί νά τήν ἐνισχύση σέ κάποιες δυσκολίες πού ἀντιμετώπιζε ἐκείνη τήν ἐποχή.

Μαρία Βαλουγεώργη
Θεσσαλονίκη

Ἀπό τόν πατέρα Σίμωνα Μοναχό ἔλαβα μία ἡμέρα ἕνα βιβλίο γιά τόν ὅσιο Νικηφόρο τόν Λεπρό. Μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση τό βιβλίο αὐτό καί αἰσθάνθηκα μεγάλη ἐπιθυμία νά γνωρίσω τόν Ὅσιο.
Ἐπί δύο ἑβδομάδες παρακαλοῦσα τόν ὅσιο Νικηφόρο νά μέ ἀξιώση νά τόν γνωρίσω καί νά προσεύχωμαι μέ πολλή θέρμη πρός αὐτόν, δι’ εὐχῶν τοῦ ὑποτακτικοῦ του γέροντος Εὐμενίου.
Μετά ἀπό δύο ἑβδομάδες, ἕνα βράδυ στόν ὕπνο μου, βρέθηκα σέ ἕνα χωριό τῆς Εὐρυτανίας, στό πατρικό σπίτι τοῦ πατέρα Σίμωνα (ὀφείλω νά προσθέσω ὅτι οὐδέποτε ἔχω ἐπισκεφθῆ τό σπίτι τοῦ πατέρα Σίμωνα).
Ἐκεῖ μέ περίμενε ὁ ἀδελφός του Θεοφάνης καί μοῦ λέει: «Ἔλα, βρέ παιδάκι μου, γρήγορα, γιατί θέλω νά σοῦ συστήσω τόν Γέροντα». Στήν ἄκρη ἑνός ὡραίου δωματίου βλέπω κατάκοιτο ἕναν σεβάσμιο Γέροντα, πού ἅπλωσε τό χέρι του καί μέ σταύρωσε. Ξύπνησα μέ μεγάλη χαρά. Τήν ἄλλη μέρα κοίταξα τήν φωτογραφία τοῦ βιβλίου, πού μοῦ εἶχε στείλει ὁ πατήρ Σίμων, καί ἦταν τό ἴδιο πρόσωπο πού εἶχα δεῖ στόν ὕπνο μου.
Εὐχαριστῶ τόν Κύριο πού ἐπέτρεψε, δι’ εὐχῶν τοῦ γέροντος Εὐμενίου, νά γνωρίσω τόν ὅσιο Νικηφόρο.

Φωτεινή Μοναχή

Γιά τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου εἶχα ἀκούσει στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 2000 καί εἶχε φτάσει στά χέρια μου τό βιβλίο τοῦ π. Σίμωνος μοναχοῦ. Πλήν ὅμως δέν τό εἶχα μελετήσει καί τό ἐδώρισα σέ κάποιον γνωστό μου.
Ἀκούγοντας τά τελευταία χρόνια τόν Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο νά ἀναφέρει συχνά στίς ὁμιλίες του τήν ὑπομονή καί τό μαρτυρικό φρόνημα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, ἔνιωσα μία ἔντονη ἐσωτερική παρόρμηση νά ἐπικοινωνήσω μέ τόν ἀδελφό τοῦ π. Σίμωνος, Γρηγόριο, καί νά τοῦ ζητήσω νά μεσολαβήσει στον π. Σίμωνα, προκειμένου νά λειτουργήσω κάποια ἡμέρα στό ἰδιωτικό ἐκκλησάκι του, ὅπου φυλάσσονται τά ἱερά λείψανα τοῦ Ἁγίου. Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔνεκα τῆς φιλόξενης καρδίας τοῦ καταδεκτικοῦ π. Σίμωνος, ἀξιώθηκα ἀπό τόν Θεό νά λειτουργήσω τρεῖς φορές καί νά προσκυνήσω τά χαριτόβρυτα λείψανά του, νοιώθοντας μία ἰδιαίτερη καί εὐχάριστη εὐωδία, πού γέμισε τήν ψυχή μου μέ θεία παρηγοριά καί χαρά.
Ἐπιπλέον, μετά τό τέλος τῆς πρώτης Θ. Λειτουργίας, ὁ π. Σίμων μοῦ ἐδώρισε τό βιβλίο του γιά τόν Ἅγιο Νικηφόρο. Τό ἴδιο βράδυ ξεκίνησα νά τό μελετῶ μέ ἱερό πόθο. Ὠφελήθηκα πολύ διαβάζοντας γιά τίς ἀρετές καί τήν ἰώβεια ὑπομονή τοῦ λεπροῦ Ἁγίου μας καί συγκλονίστηκα ἀπό τό πλῆθος τῶν θαυμάτων πού ἐπιτελεῖ σέ ἁπλούς καί ταπεινούς ἀνθρώπους μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του.
Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, ἐνόψει μίας σοβαρῆς ἀπόφασης πού ἔλαβα γιά τήν προσωπική μου ζωή, βρέθηκα ἐνώπιον μίας δυσάρεστης κατάστασης καί ἀνθρωπίνως φαινόταν ἐξαιρετικά πιθανό ὅτι θά ὁδηγούμασταν σέ ρήξη μέ πολύ ἀγαπητά συγγενικά μου πρόσωπα. Ἀναμφισβήτητα, αὐτό τό γεγονός μέ ἔθλιβε καί μέ στενοχωροῦσε. Ἡ κρίσιμη συνάντηση μαζί τους εἶχε προγραμματισθεί μία Τρίτη τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 2020. Τό ἀδιέξοδο φάνταζε βέβαιο πρίν τήν συνάντηση αὐτή, λόγω τῶν ὅσων εἶχαν προηγηθεῖ. Ὁ Θεός μέ φώτισε νά καταφύγω στόν Ἅγιο Νικηφόρο, τό βίο τοῦ ὁποίου εἶχα ἤδη μελετήσει. Ἐπικοινώνησα μέ τόν π. Σίμωνα τήν Δευτέρα, παραμονή τῆς συνάντησης καί τοῦ ζήτησα νά προσευχηθεῖ στόν Ἅγιο γιά τό θέμα μου αὐτό. Πράγματι ὁ ἀγαπητός π. Σίμων μέ ρώτησε τί ὤρα θά γινόταν ἡ κρίσιμη συνάντηση καί μοῦ εἶπε ὅτι ἐκείνη τήν ὤρα θά ἔκανε τήν παράκληση στόν Ἅγιο καί θά ἄναβε μία λαμπάδα γιά τό πρόβλημά μου.
Καί ὁ Ἅγιος ἔκανε τό θαῦμα του! Γιατί περί θαύματος πρόκειται, ἀφοῦ χωρίς νά τό περιμένω εἶδα ὅτι ἡ συμπεριφορά τῶν συγγενῶν μου ἦταν έντελῶς διαφορετική ἀπέναντί μου, δείχνοντας πλέον σεβασμό στήν προσωπική μου ἐπιλογή καί παύοντας νά ἔχουν τήν προηγούμενη ἐχθρική τους στάση.
Ὁμολογῶ αὐτό πού εἶπα καί κατ’ ἰδίαν στόν π. Σίμωνα, ὅτι δηλαδή ὁ Ἅγιος Νικηφόρος εἶναι ταχύτατος σέ βοήθεια, ὅταν τοῦ τό ζητοῦμε μέ πίστη καί ἁπλότητα. Τήν θαυματουργικἡ ἐπέμβασή του, τήν ἔζησα καί τόν εὐχαριστῶ θερμά, ἔχοντάς τον πλέον στούς προστάτες Ἁγίους τῆς οἰκογένειάς μου.

π. Ε. Κ.

Ἐγνώρισα τόν π. Νικηφόρο τό ἔτος 1961 στό Νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν Νόσων, τό τότε Λεπροκομεῖο. Πηγαίναμε, μιά συντροφιά νέων τότε, μέ τόν τότε διάκονο καί μετέπειτα Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη. Αὐτός μᾶς παρακινοῦσε νά δώσουμε λίγη χαρά στούς κοινωνικά ἀπομονωμένους ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας, νά τούς ἀγκαλιάσουμε, νά φᾶμε μαζί τους ἀπό τό ἴδιο πιάτο τους, νά κοινωνήσουμε μετά ἀπό αὐτούς.
Ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν καί ὁ π. Νικηφόρος. Ἔφερε πασιφανῆ τά σημάδια τῆς νόσου. Τυφλός, ἀκρωτηριασμένος, καταβεβλημένος σωματικά. Ἀμέσως ὅμως διέκρινες, μέσα ἀπό τό ἀσθενικό ἐκεῖνο σῶμα, νά βγαίνη μιά δύναμη πνευματική, ἕνας ἔνθεος ζῆλος, μιά ἀπέραντη ἀγάπη καί μιά εἰρήνη, πού σέ διαπότιζε ὁλόκληρον.
Ἐκεῖνο, πού ἰδιαιτέρως θυμᾶμαι ἀκόμα, ἦταν ἡ πάλη του μέ τούς δαίμονας. Δεχόταν πολλές ἐπιθέσεις καί ὡρισμένες φορές οἱ συμπλοκές ἔφθαναν καί σέ σωματική πάλη. Καί ὅταν «τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ» τούς ὑπέτασσε, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ ᾽Ιησοῦ τούς ἐμάστιζε καί τούς ἐξανάγκαζε νά ὁμολογοῦν τίς δαιμονικές τους δραστηριότητες. Ἔλεγε σ᾽ αὐτούς: «Πές μου, κασσίδη, ποῦ ἤσουν ἀπόψε;» Καί, ὅταν τό δαιμόνιο ὡμολογοῦσε τίς ἧττες του, ὁ πατήρ Νικηφόρος χαιρόταν καί δόξαζε τόν Θεό. Καί, ὅταν κάποιος Χριστιανός ἔπεφτε στίς παγῖδες του, λυπόταν καί προσευχόταν.
Τό μικρό νοσοκομειακό δωμάτιό του ἦταν γιά μᾶς τόπος πνευματικῆς βοηθείας καί ἀγαλλιάσεως. Εἴχαμε ἐμπρός μας ἕναν ἀγωνιστή τοῦ «καλοῦ ἀγῶνος» καί παίρναμε δύναμη. Ἡ παρρησία του στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, μέ τίς πυρφόρες προσευχές του, μᾶς χάριζε τή δρόσο τοῦ Πνεύματος, μᾶς συμπαρέσυρε σέ πνευματική ἀνάταση, σέ θεῖο ζῆλο, ἔστω καί ἄν γιά τόν γράφοντα ὁ ζῆλος μαραινόταν εὔκολα.
Μέ πολλή ἁπλότητα, χωρίς πολλές διδασκαλίες, ἦταν πνευματικός ὁδηγός, γιατί ἦταν ὁ ἴδιος μέ τή ζωή του μιά πηγαία διδασκαλία, Ἔδειχνε σέ ὅλους, πολλές φορές καί μέ τή σιωπή του, τόν λαλοῦντα μέσα του Θεόν –«οὐ γάρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ Πατρός ὑμῶν τό λαλοῦν ἐν ὑμῖν» (Ματθ. 10:20).
Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή του, καί ἄς πρεσβεύη γιά νά εὕρωμεν ἔλεος ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.

Κατά τή δεκαετία 1955-1965 διετέλεσα Γενικός Γραμματεύς τῆς «Παγκοσμίου Ἀδελφότητος Ὀρθοδόξων Νεολαιῶν SYNDESMOS». Τό ἔτος πού ἤμουνα διάκονος (1962-1963) ἐπισκέφθηκα τό Νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν Νόσων, στήν Ἁγία Βαρβάρα, ὅπου διακόνησα στή Θεία Λειτουργία.
Μετά τή θεία Λειτουργία, μέ ὡδήγησαν σέ ἕνα μικρό δωμάτιο, ὅπου ἔμενε ὁ μοναχός Νικηφόρος, πού ἦταν λεπρός, τυφλός καί κατάκοιτος. Δέν τόν γνώριζα οὔτε μέ γνώριζε. Ἦταν ἡ πρώτη καί μοναδική φορά πού συναντηθήκαμε.
Εὔκολα ἀνοίξαμε μιά πνευματική συζήτηση. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι ὁ λεπρός καί τυφλός μοναχός συμμετεῖχε μέ πολύ ἐνδιαφέρον καί ζωηρότητα στή συζήτηση καί ὅτι ἐκεῖνος ἦταν πού μιλοῦσε πιό πολύ. Θυμᾶμαι πώς δέν τόν κούραζε καθόλου ἡ πνευματική συζήτηση.
Κατά τή διάρκεια τῆς συζητήσεως, ἰδιαίτερη ἔκπληξη μοῦ προκάλεσε ἡ ἑξῆς λεπτομέρεια (καί γι’ αὐτό ἄλλωστε τή θυμᾶμαι, ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια): Λόγῳ τῆς ἰδιότητός μου, ὡς Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Ἀδελφότητος SYNDESMOS, ὅπως προανέφερα, ἐπικοινωνοῦσα μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κυρό Ἀθηναγόρα, καθώς καί μέ ἄλλους πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καί ἀξιωματούχους τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό θέμα αὐτό δέν τό συζητήσαμε μέ τόν Νικηφόρο, ἴσως ὅμως ἐκεῖνος νά εἶχε πληροφορηθῆ τήν ἰδιότητά μου αὐτή. Αὐτό δέν τό γνωρίζω.
Σέ μιά στιγμή καί ἐντελῶς αὐθόρμητα, ὁ λεπρός Μοναχός διετύπωσε τήν ἑξῆς σκέψη:
— Μερικοί κληρικοί φαντάζονται πώς θά γίνουν πατριάρχες!
Τά λόγια αὐτά τοῦ μοναχοῦ μέ ἔκαναν νά ἀπορήσω. Καί τοῦτο γιατί ἦταν σάν νά διάβαζε μιά ἔμμονη σκέψη μου πού δέν θυμᾶμαι μέ ποιά ἀφορμή γλιστροῦσε σάν σκουλήκι μέσα μου ἐκεῖνο τόν καιρό…
Τό περιστατικό αὐτό μέ ἔκανε νά πιστεύσω πώς ὁ λεπρός Νικηφόρος, μέσα στό σκοτάδι τῆς μακρᾶς καί ὀδυνηρῆς δοκιμασίας του, εἶχε δεχθῆ ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα τό χάρισμα τῆς διορατικότητος.
Ζητῶ καί τώρα τίς προσευχές καί τίς πρεσβεῖες του!

17 Σεπτεμβρίου 2002

Σεβαστέ μας π. Σίμων.
Στή συλλογή τῶν θαυμάτων τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου θά θέλαμε νά σᾶς προσθέσωμε καί τό δικό μας θαῦμα.
Ἡ Ἀδ. Εὐσεβία, ἡ Ἁγιογράφος μας, ἔσπασε τήν κερκῖδα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ μόλις πήραμε τήν παραγγελία ἑνός τέμπλου τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Λαμψάκου.
Κατά τήν περίοδο τοῦ γύψου, ἕνα βράδυ ἄκουγε τήν βιογραφία καί τά θαύματα τοῦ Ὁσίου ἀπ᾿ τόν σταθμό τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας καί μέ κατάνυξη παρεκάλεσε τόν Ὅσιο νά τήν θεραπεύση καί ὑπεσχέθη ν᾿ ἁγιογραφήση τήν εἰκόνα του. Αὐτοστιγμεί κίνησε καί τά πέντε μαρμαρωμένα δάκτυλά της χωρίς νά αἰσθάνεται κανένα πόνο.
Ἐν συνεχείᾳ, μόλις βγῆκε ὁ γύψος, μόνο μέ δύο φυσιοθεραπεῖες ἀποκατεστάθη τό χέρι της τελείως καί ἄρχισε νά ἁγιογραφῆ τό τέμπλο. Ἀμέσως μετά θά ἐκτελέση καί τό τάμα της.

Μετ᾿ εὐχαριστιῶν καί σεβασμοῦ
Ἁγνή Μοναχή
Καθηγουμένη Ἱ. Μ. Παναγίας Ἐλεούσης
Κάλυμνος, 8/1/2012

Ἀναφορά σχετικά μέ τόν Ὅσιο Νικηφόρο τόν λεπρό.
Μιά γνωστή μου κυρία ὀνόματι Καλλιόπη Χατζηγρίβα, ἀπό τήν Λάρισα, μέ πληροφόρησε, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε διαβάσει τόν βίο τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου, ὅτι, ὅταν ἔμεινε ἔγκυος, οἱ γιατροί τῆς εἶπαν ὅτι θά γεννήση κορίτσι.
Μιά νύχτα στό ὄνειρό της εἶδε τόν Ὅσιο Νικηφόρο καί τῆς εἶπε, τό παιδί πού θά γεννήση νά τό ὀνομάση Νικηφόρο. Αὐτή ἔκπληκτη τοῦ εἶπε πώς δέν θά γεννήση ἀγόρι, ἀλλά κορίτσι, κατά τήν γνώμη τῶν γιατρῶν. Τότε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος τῆς εἶπε ὅτι, ὄχι, τό παιδί εἶναι ἀγόρι καί νά τό ὀνομάση Νικηφόρο. Ξύπνησε ἡ κυρία αὐτή μέ ἀπορία καί ἔκπληξη γιά τό ὄνειρο πού εἶδε, μή μπορώντας νά δώση ἐξήγηση. Ἀργότερα, ὅταν ξαναπῆγε στόν γιατρό γιά νέες ἐξετάσεις σχετικά μέ τήν πορεία τῆς ἐγκυμοσύνης, ὁ γιατρός τῆς εἶπε πώς ἔγινε λάθος τήν πρώτη φορά καί πώς τό παιδί εἶναι ἀγόρι, πράγμα πού ἐπιβεβαιώθηκε μέ τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ.

Ἱερομόναχος Λουκᾶς
Ἱερά Μονή Ξενοφῶντος
Ἅγιον Ὄρος

Ὁ πατήρ Εὐλόγιος, ἱερομόναχος τῆς Ἱ. Μ. Ἁγίας Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων, μᾶς διηγήθηκε ἕνα θαυμαστό γεγονός πού ἔκανε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος σέ ἕναν ἐξάδελφό του.
Ὁ Δημήτριος, ἡλικίας 17 ἐτῶν, εἶχε σοβαρό πρόβλημα ὑγείας μέ ἔντονους πόνους στήν περιοχή τῶν γεννητικῶν ὀργάνων καί ντρεπόταν νά τό φανερώση. Σύν τῷ χρόνῳ, ὅμως, ἡ κατάστασις χειροτέρευε, οἱ πόνοι αὐξάνονταν καί, ὅταν ἔφτασε στό ἀπροχώρητο, τότε τό εἶπε στούς δικούς του, οἱ ὁποῖοι τόν πῆραν, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων τοῦ 2011, καί τόν πῆγαν στόν Ἅγιο Σάββα. Μετά ἀπό πολλές ἐξετάσεις, διαπιστώθηκε καθολικός καρκίνος σέ βαθμό πού οἱ γιατροί εἶπαν ὅτι δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε. Ἔδωσαν στό παιδί, ἄν ὄχι ἡμέρες, μόνον λίγες ἑβδομάδες ζωή.
Ἡ μητέρα τοῦ πατρός Εὐλογίου, θεία τοῦ νεαροῦ Δημητρίου, πού εὐλαβεῖτο τόν Ὅσιο Νικηφόρο, ἄρχισε νά διαβάζη τό βιβλίο «Νικηφόρος ὁ Λεπρός, τῆς καρτερίας ἀθλητής λαμπρός», σάν παράκληση πρός τόν Ὅσιο, γιά νά γίνη τό παιδί καλά. Ὅταν τελείωνε τήν ἀνάγνωση, ξανάρχιζε τό βιβλίο ἀπό τήν ἀρχή, παρακαλώντας πάντα μέ θέρμη τόν Ὅσιο νά κάνη τόν ἀνεψιό της καλά.
Ἡ κατάσταση τοῦ νεαροῦ ἄρχισε σιγά-σιγά νά βελτιώνεται, οἱ πόνοι νά ἐλαττώνονται καί, λίγο πρίν ἀπό τό Πάσχα, ὅταν τόν πῆγαν πάλι στό νοσοκομεῖο, οἱ γιατροί διεπίστωσαν ὅτι τό παιδί εἶχε θεραπευθεῖ τελείως. Ἐπανέλαβαν τίς ἐξετάσεις, μέ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα.
Ὅλοι τότε πέταξαν ἀπό τήν χαρά τους γιά τό γεγονός καί ἡ θεία τοῦ νεαροῦ δέν ἤξερε πῶς νά εὐχαριστήση τόν Ὅσιο Νικηφόρο καί φώναζε· «Αὐτό εἶναι θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου! Αὐτό εἶναι θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου!»
Μετά ζήτησε ἀπό τόν γυιό της τόν ἱερομόναχο μία εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου, γιά νά τόν ἔχη γιά προστάτη της.

Ἡ Ἀνυσία Μητράκου γράφει: Ἕνα νεαρό ζευγάρι Ὀρθοδόξων φίλων μου ἀγωνίζονταν πολύ στόν γάμο τους, στό σημεῖο νά εἶναι καί οἱ δύο δυστυχισμένοι καί νά σκέπτωνται τό διαζύγιο. Στράφηκα στόν ἅγιο Νικηφόρο γιά βοήθεια καί διάβαζα μία Παράκληση σέ αὐτόν καθημερινά ἐπί 40 ἡμέρες. Πρός τό τέλος τῶν 40 ἡμερῶν, ἡ σχέση τοῦ ζευγαριοῦ ξαφνικά βελτιώθηκε καί ἄρχισαν νά ἀγαποῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλο ὅπως στήν ἀρχή. Σήμερα εἶναι εὐτυχισμένοι μέ δύο παιδιά.
Μία ἑλληνίδα καθηγήτρια (καί σύμβουλός μου στό πανεπιστήμιο) εἶχε ξαφνικά διάγνωση προχωρημένου καρκίνου τοῦ ἐντέρου. Αἰσθάνθηκα ὅτι ὁ ἅγιος Νικηφόρος μποροῦσε νά τήν βοηθήση, ἀλλά δέν ἤξερα πῶς νά τῆς τόν συστήσω. Ἤξερα ὅτι ἦταν Ὀρθόδοξη, ἀλλά δέν ἤξερα τήν σχέση της μέ τήν Ἐκκλησία. Περίμενα μερικούς μῆνες, καί ὕστερα, ἀφοῦ ἐπισκέφθηκα τό μοναστήρι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ἀποφάσισα νά ἀγοράσω ἕνα ἀντίτυπο τοῦ βίου τοῦ ἁγίου Νικηφόρου γιά ἐκείνην, καί ἄφησα τό βιβλίο στήν πόρτα της μέ ἕνα σημείωμα. Λίγες ὧρες ἀργότερα, ἔλαβα ἕνα email ἀπό αὐτήν: εἶχε παραλάβει τό βιβλίο καί, βλέποντας τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, ξέσπασε σέ δάκρυα ἀνακουφίσεως. Ἄρχισα νά διαβάζω τήν Παράκληση στόν ἅγιο Νικηφόρο καθημερινά καί ἡ καθηγήτρια ἄρχισε νά διαβάζη τόν βίο του. Μέσα σέ μία ἑβδομάδα, ἡ καθηγήτρια μοῦ ξαναέστειλε μήνυμα: εἶχε μόλις ἐπιστρέψει ἀπό τόν ὀγκολόγο της, καί οἱ τελευταῖες ἐξετάσεις ἔδειχναν ὅτι ὁ καρκίνος της εἶχε συρρικνωθῆ σέ βαθμό πού νά εἶναι ἀόρατος, καί τώρα μποροῦσε νά ἐγχειρισθῆ. Ἔκανε τήν ἐγχείρηση μέ ἰδιαίτερη ἐπιτυχία. Ὁ χειροῦργος τῆς εἶπε, ὅτι ὑπῆρχε μόνο 5% πιθανότης νά πάη τόσο καλά ὅπως πῆγε, καί περιέγραψε τήν ἀνάρρωσή της ὡς «θαῦμα». Εἶχε μαζί της στό νοσοκομεῖο τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Νικηφόρου καί εἰκόνες τῆς Παναγίας καί τῆς ἁγίας Αἱκατερίνης, καί πιστεύει ὅτι οἱ εὐλογίες τους τήν βοήθησαν σέ ὅλη τήν διαδικασία. Τώρα εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό καρκίνο.

Γιά μία θαυμαστή ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ στόν Ἱερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας (Μεσογείων 96), ἔχουμε τήν μαρτυρία τοῦ ἱερέως πού τήν βίωσε: Στίς 4 Ἰανουαρίου 2019 τό πρωΐ, ἑορτή τοῦ ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ, ἐτελεῖτο ὁ ὄρθρος ἀπό τόν ἱεροκήρυκα τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας ἀρχιμανδρίτη Νεκτάριο Κιοῦλο. Στό κέντρο τοῦ ναοῦ εἶχε τοποθετηθεῖ ἡ εἰκόνα καί ἕνα τεμάχιο λειψάνου τοῦ ἁγίου Νικηφόρου.
Στό τέλος τοῦ ὄρθρου, εἰσῆλθε στό ἅγιο Βῆμα ἕνας ἄγνωστος μοναχός, πού χαιρέτησε τόν π. Νεκτάριο καί ἐκάθισε σέ μία γωνία τοῦ Ἱεροῦ. Ὅταν ὁ ἱερέας τόν ἐρώτησε, ἀπό ποῦ ἔρχεται, ὁ μοναχός ἀπάντησε, «μέ λένε Νικηφόρο καί ἔρχομαι ἀπό τήν Κρήτη γιά νά ἐπισκεφθῶ τά πνευματικά μου παιδιά». Ἐκείνη τήν ὥρα, στόν ναό εὑρίσκετο μόνον ὁ ἱερέας μέ δύο ἱεροψάλτες βοηθούς. Ὅπως δήλωσε ὁ π. Νεκτάριος, μόλις ἐπέστρεψε στό Ἱερό ἀπό τό θυμίαμα μέ τό καντζίο στήν Πρώτη Ὥρα τῶν Θεοφανείων, ὁ ἄγνωστος μοναχός εἶχε ἐξαφανισθῆ καί μία ὑπέροχη εὐωδία εἶχε κατακλύσει τόν ἱερό ναό.
Ὑπενθυμίζουμε ὅτι στόν ναό, πού ἐλέγχεται γιατί εἶναι σχετικά μικρός, εὑρίσκοντο 5-6 ἄτομα πού δέν ἀντελήφθησαν τήν παρουσία τοῦ μοναχοῦ, ἐνῶ ἀνοικτή ἦταν μόνο ἡ κεντρική εἴσοδος τοῦ ναοῦ. Εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο καί εὐχόμαστε νά σκέπη καί νά εὐλογῆ ὅλους μας.