Θεραπεία παράλυτου παιδιού

Θά σᾶς διηγηθῶ κάτι πού συνέβη στήν οἰκογένειά μου. Τό καλοκαίρι πού μᾶς πέρασε, συνέβη ἕνα πολύ σοβαρό ἀτύχημα στόν γυιό μου Ἀναστάσιο. Καθώς ἔκανε βουτιά στήν θάλασσα χτύπησε μέ τό κεφάλι στόν βυθό, ἔσπασε τόν αὐχένα του καί ἔμεινε τελείως παράλυτος. Τόν μεταφέραμε στό νοσοκομεῖο καί ἡ ἐπέμβαση, πού τοῦ ἔκαναν οἱ γιατροί, ἀπέτυχε. Τά δυσάρεστα νέα κυκλοφόρησαν ἀμέσως σέ συγγενεῖς, φίλους καί πελάτες μου.
Πήγαινα καθημερινῶς στό νοσοκομεῖο. Κάποια μέρα μοῦ τηλεφώνησε ἡ κυρία Μαρία, πελάτισσά μου, καί μοῦ εἶπε: «Θέλω νά ἐπισκεφθῶ τόν Ἀναστάσιο καί νά τοῦ φέρω καί τά ἅγια λείψανα τοῦ ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ». Μέ χαρά περίμενα πότε θά ἔρθη ἡ ὥρα νά μᾶς ἐπισκεφθῆ, γιατί τήν ἔχω σέ πολύ μεγάλη ἐκτίμηση.
Ὅταν μπήκαμε στό δωμάτιο τοῦ Ἀναστασίου, ἡ κυρία Μαρία τόν καλησπέρισε καί συζήτησαν γιά τό ἀτύχημά του. Μετά ἀπό λίγα λεπτά τοῦ εἶπα ὅτι ἡ κυρία Μαρία εἶχε φέρει τά ἅγια λείψανα γιά νά προσκυνήση καί νά παρακαλέση τόν ὅσιο Νικηφόρο νά τόν κάνει γρήγορα καλά.
Ὅταν τά πλησιάσαμε στό κεφάλι τοῦ γυιοῦ μου γιά νά τά φιλήση, αἰσθάνθηκε μιά πολύ ὄμορφη εὐωδία. Ἡ κουνιάδα μου, πού καθόταν δίπλα μου, στήν γωνία τοῦ δωματίου, μέ κοίταξε σαστισμένη στά μάτια καί μοῦ εἶπε: «Μύρισες τίποτε;». Τῆς ἀπάντησα, ὄχι, κι ἐκείνη μέ κοίταξε μέ ἀπέραντη ἔκπληξη.
Ὅταν τελείωσε τό προσκύνημά του ὁ Ἀναστάσιος, προσκυνήσαμε κι ἐμεῖς μέ τήν σειρά μας. Ἡ κυρία Μαρία μοῦ εἶπε ὅτι θά μᾶς ἄφηνε τό ἅγιο λείψανο τρεῖς μέρες. Τό βάλαμε στό προσκέφαλο τοῦ Τάσου καί φύγαμε ἀπό τό δωμάτιό του, γιατί ἦταν ἐξαντλημένος καί ἤθελε νά κοιμηθῆ. Ἐγώ μπαινόβγαινα στό δωμάτιο γιά νά βλέπω τί κάνει.
Κάποια στιγμή ὁ γυιός μου ἀνοίγει τά μάτια του καί μέ ρωτάει: «Μπαμπᾶ, ποιός εἶναι αὐτός ὁ παππούλης, πού μοῦ τρίβει τά πόδια;». Ἀπορημένος τοῦ λέω: «Κανένας δέν εἶναι. Κοιμήσου». Καί μοῦ ξαναλέει: «Νά ἐκεῖ εἶναι, δέν τόν βλέπεις;» καί δείχνει τά πόδια του. Καί μετά λέει: «Ἄχ, ἔφυγε ὁ παππούλης». Ἐγώ, στό ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων, ἀνατρίχιασα. Αὐτό συνέβη τό καλοκαίρι τοῦ 2009, στίς ἀρχές Ἰουλίου.
Τό γεγονός αὐτό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ ἀδελφή μου, ἡ ὁποία κάθε φορά πού διάβαζε τήν Παράκληση τοῦ ἁγίου Νικηφόρου, γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ Τάσου μας, αἰσθανόταν ἄρρητη εὐωδία νά βγαίνη ἀπό τά λείψανά του.
Ὁ Τασούλης μας ἔγινε καλά μέ τήν βοήθεια τοῦ ἁγίου Νικηφόρου καί βρίσκεται τώρα στήν Γερμανία γιά φυσικοθεραπεῖες. Πάντα θά εὐχαριστῶ καί θά δοξολογῶ μέσα ἀπό τήν καρδιά μου τόν ἅγιο Νικηφόρο γιά τό μεγάλο καλό, πού ἔκανε στό παιδί μου.

Ἀρχιμήδης Θεοδωρίδης

Scroll to Top